na swiezo po obejrzeniu:
mouchette i lilja 4-ever obejrzalem zupełnie przypadkowo akurat w tym momencie, a okazało sie ze tematycznie bardzo blisko
sa te 3 filmy wraz z Jestem. wszystkie 3 filmy sa filmami o dzieciach,ktorych życiowa sytuacja jest nie do pozazdroszczenia,
a poza tym bohaterowie wszystkich 3 filmow ucieczki szukaja w samobojczej smierci ( to ze ostatecznie bohater Jestem
rezygnuje z tego zamiaru nie ma tu az tak do rzeczy) . ale wracajac do filmu kedzierzawskiej- historia ta swoje korzenie ma
w autentycznych zdarzeniach, z tym ze autorka akcje z szarego,brudnego blokowiska przeniosla w bardziej poetyckie miejsce,
jakim jest stara barka, gdzies na krancach miasta- i wiedzac o tym wczesniej, przed obejrzeniem filmu, mialem z poczatku
spory problem z zaakceptowaniem tej zmiany, bo mialem wrazenie ze zmiana ta jest spowodowana tylko i wylacznie w celu
upiekszenia obrazu, dodania do tej szarosci kolorow "zlotej polskiej jesieni"ktorych jest tak wiele w otoczeniu owej barki.
no i sam fakt mieszkania na barce jakos bardziej egzotycznie brzmi- wlasnie te zmiany dokonane z takich pobudek draznily
mnie na poczatku.poza tym, jak piekne by nie byly tamte zdjecia z plenerem zasypanym zloto-brazowymi liscmi,przykryte mgła,
to i tak dla mnie nie moga rownac sie z klimatycznymi zdjeciami z szara ,ponura ulica, z starym murem z czerwonych cegiel...
no ale mniejsza, rezyserka uprawia typ kina poetycko-realistyczny, i co by jej nie zarzucac to filmy ( a przynajmniej JESTEM)
sa 1wszo rzedne.brava za zwracanie uwagi na te nieciekawa polska rzeczywistosc ( co praktykuje w kazdym swoim filmie). brakuje mi tylko wyraznego podkreslenia braku nadziei w tej sytuacji w finale filmu....